valla genel dusuncem bu yonde; kural sudur ki, cocugu olan insanin hayati olmayandan daha onemli olmadigi gibi, daha mesgul, daha dertli, daha daha daha olmasini gerektirmiyor. analik, sizin cocugunuz disinda, kimse icin kutsal bir mertebe degildir. yani senin ana olman benim icin hicbir sey ifade etmiyor.
kendini bulamamis, bir kimlik edinememis yeni nesil ve devletin ve kapitalizmin muhafazakar politikalari sayesinde kadinlar bu kutsallik masalina kendini epey kandirdi ulkemizde. annelik secimle elde edilen bir kimliktir bu kadar.
binlerce yildir yapilan bir eylemin bu kadar abartilmasi hem feministler (ki ben de bir feministim) hem muhafazakarlar hem kapitalizm yuzunden oldu. feministler, her kadin istedigi gibi olabilmeli, kimse kimseye bir sey dayatamaz derken, elestiriden ve yalnizliktan yilmis ve bikmis, olayin erkek tarafi arazi olmus tek basina kalmis kadin bunu 'anayim ben ana, kimse bana bir sey diyemez' olarak aldi, hem kendini sacma sapan bir sekilde yuceltti hem de kendinden farkli kadina saygi gosteremedi. muhafazakarlar ve kapitalistler de hem aile kurumunu yuceltecegiz, hem her kadini ana olmali/ana olmayan kadin yarimdir soylemine mecbur birakacagiz, aile kurumu (ve kadinin yerinin evi ve cocugunun basi olmasi) aslinda kapitalizm icin cok iyi oldugu icin muhafazakar kanat da 'anayim ben ana' olaraktan bunlari aldi ve korkunc bir yeni analar nesli dogdu.
bir de sevgi gorememis, goremeyen bir kesim var ki bunlar da kendilerine 'ozenli davranilmasi'nin mazereti olarak analiga yapistilar.
yurtdisinda gercekten boyle bir kendinin her seye hakki oldugunu sanma durumu yok; kadinlara tek kimlik olarak bu durum dayatilmiyor, kadinlar bu kadar yalnizlastirilmiyor (insanlar gercekten ebeveyn oluyor birlikte anne-baba olarak), devlet politiklari farklil, hayatin normal bir asamasi olarak algilaniyor, anne olabilirsin de olmayabilirsin de, kimse sana ne zaman cocuk yapacan diye sormuyor bile, dolayisiyla sen mantikli bir insan olarak bu durumun sadece senin secimin olan bir hayat asamasi oldugunu algilayarak eriskin oluyorsun. duygusal gelisimleri de daha duzgun oldugu icin hayatin sevgi gordugun tek donemi hamile oldugun, soylendigin vs. donem olmadigi icin gayet yasamin bir dogal parcasi olarak yasiyorsun bunu. benim gozlemlerim bu yonde, toplumumuz sevgi ve ilgi gostermeyi bilmeyen, her seyi asisi kisisel algilayan, psikolojisi de gunden gune bozulan bir toplum haline geldigi icin, devlet politikalarinin da destegi ile bu hallere geldik.
bu konuda cok guzel bir okuma;
www.artigercek.comoncelik verme konusunda; asansorde, toplu tasimada vs. her zaman oncelik de tanirim, yer de veririm, ancak markette fln yaninda aglayan, gerginlik yaratan (belli ki kadini/adami zor duruma sokan) bir cocuk yoksa vermem, bu analarin da bunu algilamasi lazim sanirim, senin zamanin/hayatin ne kadar degerli ise benimki de o kadar degerli, sen kendi hayatinda sana verilen sureyi baska sekilde degerlendirmeye karar verdin diye (cocuk yapmak) ben bana verilen sureyi baska sekilde degerlendiriyorum diye her seyde oncelik hakkina sahip degilsin.